نه‌گرایی

 فرقِ روشنفکری امروز [نه فقط ایران، جهان] با روشنفکری دهه‌های قبل این است که روشنفکری امروز عمیقاً نه است. و به همین دلیل به موضوعات بی‌خطر می‌پردازد. موضوعاتی که هیچ شک و اختلاف نظری در آنها نیست: حقوقِ انسان، حقوق زن، حقوق همجنس‌گراها، حقوق آب و علف و گیاه.  همه‌ی این چیزها، در بسته‌بندی‌های خوشکل موشکل و ظریف به ما عرضه می‌شوند و ما آنها را مدام نشخوار می‌کنیم و بالا می‌آوریم و دوباره و دوباره.

حُلقوم ما دیگر آن حلقوم دوره‌های پیشین نیست که مسائل سخت انسانی را هضم کند و پنجه در پنجه‌ی خدا و شیطان بیافکند. ما بقایای انفجار تاریخیم. بقایای فکری هستیم که در یک بازه‌ی زمانی (از رنسانس تا جنگ دوم) آنقدر رشد کرد تا ترکید و خرده تراشه‌هایش به ما رسید.

ماده‌گرایی که امروز اُس و اساس نظم جهانی است، همان زن‌گرایی است. همان فمنیسم است. این دو نسبتی تنگاتنگ با هم دارند. ما از خُدا (که پدر بود) رو به زمین آورده‌ایم (که مادر است) و سخت به ریشه‌های زمین چسبیده‌ایم.